Rozdział 31
Chociaż zadzwoniłem po policję już w taksówce, dojechałem do księgarni przed nimi. Drzwi były zamknięte od środka, a ja nie miałem zapasowego klucza. - Rinelle?! – wołałem, tłukąc przy tym pięścią o drewno i szarpiąc za klamkę, jak gdyby mogło to coś pomóc. Ludzie na ulicy przystawali i patrzyli na mnie jak na wariata, jednak dopóki mi nie przeszkadzali, miałem to głęboko w d… - Co pan robi?! – usłyszałem za sobą oburzony męski głos – Proszę się uspokoić albo zadzwonię po policję! - Nie trzeba, już ją wezwałem – odparłem, nawet się nie oglądając – Dobra, będzie tego – mruknąłem pod nosem i cofnąłem się o parę kroków, aby móc wziąć rozbieg i wyważyć drzwi barkiem. Nic to jednak nie dało. - ¡Ábrete, coño! [1] – krzyknąłem desperacko. Niedobrze. Musiałem teraz myśleć, a nie wściekać się. Próba wyważenia drzwi spełzła na niczym, wytrychu ani nie posiadałem, ani nie potrafiłem się nim posługiwać. Zamek był stary, ale mocny, praktycznie nie do ruszenia. Za to same drzwi… To jest to